می‌نویسم ـ I write ...

 

نقطۀ امن

 

قهر کردم

 روی ویدیو کلیک کنید ـ ویدیو بی‌صداست 

قهر _Fury

تدارک دیده است زمان، نمایش خاطرات را.

نمی‌داند که شیرینیِ این خاطرات،

بهای زخمهایی است که بر روحم مانده.

پس:

قهر کردم با خودم.

به جَهر رفت سایه‌ام.

ناپدید شدم و اکنون،بیگانه‌ام.

در خود می‌ریزم،چون شمع در خود می‌سوزم.

که این زمانِ خط خوردۀ  نوآیین،

افتاد به نام من و نسلِ دل‌چرکین

قهر کردم با خود و به جَهر رفت سایه‌ام

زمین سکوت کرد و شعر

روح‌نواز گشت،چون شلاقِ زمان

بر صورتِ پر از پینۀ این مردِ در ظاهر مهربان.

در این چرخِ زمان که

تدارک دیده است نمایش خاطرات را،

نمی‌داند که شیرینیِ آنها، بهای زخمهایی است بر جا مانده.

زمان: ظهور یک رویاست، این عشق.

از سردی آغوشت،گویاست نبود عشق.

و دلیلش تنها،

نفوذ گمانه‌زنی‌است—

همان که گردن‌زنی به راه افتاده است،

دست به دست چرخیده است،

تا معترض به بن‌بست رسیده است.

Fury

Time has arranged the exhibition of memories.

It does not know that the sweetness of these recollections

Is the price of wounds still raw upon my soul.

And so:

I declared war upon myself.

My shadow fled into starkness.

I vanished,and now, I am a stranger to myself.

I pour into myself,as a candle burns within its own wax.

Because the scrawled-out line of this new-fangled age

Fell upon my name,and my generation, this filthy-hearted lot.

I declared war,and my shadow fled into starkness.

The earth fell silent, and poetry,

Once a solace to the soul,became like time's own lash

Upon the calloused face of this seemingly kind man.

In this wheel of time that

Has arranged the exhibition of memories,

It does not know their sweetness is the price of wounds that remain.

Time is the emergence of a mirage, this love.

The coldness of your embrace speaks of love's absence.

And the reason is nothing but

The seepage of conjecture—

A executioner that has set forth on the road,

Has passed from hand to hand,

Until the protester has reached a dead end.

خالق

 .حس کردم خالقم را

نه آن‌گونه که گفتند و میگویند

ترسیدم از شیطان ، نه آنطور که میگویند

دیدم فرشته را، نه آن مَه رویی که آنان میگویند

هر سه را دیدم ، حس کردم و به ناگاه ترسیدم 

چراکه هر سه در من هستند

من از خود گُرخیدَم

نه آنطور ک آنان می‌پَر وَراندند در ذهنم

ماتم و مذهب می‌خورانند به هر نحو بر روحم 

من از خود گرخیدم  وقتی حس کردم خالقم را   

در کنارش شیطان و فرشته را، که هر سه در ذاتم بودند

و یک آن

مرا لرزاندُ رها کرد لحظه ای به حال خود

Your look نگاهت

 من آشنا نیستم با نگاهت

نگاهت که نمی‌داند چیس در درونم

که درونم می‌جنبد گاه دلشوره هایی 

 دلشوره‌هایی ک میشوند مبدل به صداهایی

صداهایی که بروز نمیابند اما میشوند دلشوره‌هایی 

در درونم که نگاهت نمی‌دانند چیست

و من که آشنا نیستم با نگاهت. 

I am unacquainted with your look,

Your look, which is ignorant of what's within me,

Of what stirs inside—these spells of dread,

Dreads that convert themselves to echoes,

Echoes that cannot break out, but revert to dread

Deep within me, that your look cannot know.

And I, unacquainted with your look.

می‌سازم - Makes

 می‌سازم با نگاهت معنی آن دقایق را

هرچند طولانی نباشد

لحظه ای خوش خیال خواهم بود

اگر که لحظه در اختیارِ من وتو باشد

آرامش را ورق میزنم 

آن لحظه که جزیی از تو خواهم بود

بگذار زمان و مکان بلرزد از بارِ حسدِ

آن لحظه که برایمان ، تمام دنیا خواهد بود

I weave meaning through your gaze's light,

However brief its stay,

In blissful dreams I'll dwell awhile

If time belongs to us today.

I turn calm's pages, slow and deep,

When I become a part of you,

Let spacetime tremble with envy's sweep -

That moment makes all worlds feel new.

Vapor - بخار

 بخار میگردند حرفهایم

سرد میشود باز آغوشت 

ای شعر 

کلماتم بی پناهند 

نفسم سرد است 

این حرفها گرما را میفهمند 

آویزان مانده اشکی

بی ثمر ماند

ماندن شوقی دوباره 

در پسا تپش قلبهایمان 

چه خواهند گفت 

لبهای بیکلاممان 

رفتنت در من جا نمیشود 

حس بودنت کنارم 

هرگز بی معنا نمیشود 

آویزان ماند 

My words turn to vapor,

Your embrace grows cold once more.

O, poem,

my words are defenseless.

My breath is cold.

These words understand warmth.

A hanging, stranded tear,

came to nothing.

A hope remained once more

behind the pulse of our hearts.

What will they say,

our speechless lips?

Your leaving does not fit inside me.

The feeling of you beside me

can never be meaningless.

It remained, hanging

گرم میشود

 گرم است 

آب میشود و 

گاه خسته 

Hope - Emily Dickinson

 

پیله

تصویر - refflection

 

باران _ rain

باران می بارد

رحمت است نمیدانم

 می‌بارد بر آن گل یا خار بیابان

دلِ کویر خراشیده شد ازهرچه خار 

باران بی اعتنا  به آن, می بارد

رحمت است یا عصیان

که نصیبم شد از

این گریان' ابرها 

،می‌شکافد شکاف‌ها دلِ کویر

 می رقصاند باد شنهایش را 

چه سبک بار رفتند پی باد 

نبود گردباد هدف بلکه ریز گرد

می‌آید سمت شهری،کاشانه ای

سمت تو، سمت من

که نداریم هیچ نشانه‌ای

چه می بارد بر سرمان

بارانِ رحمت،بارانِ طغیان

جمعی نگران با اندیشه های پنهان

به بار می نشاند سخنانی در حد بیان

غباری در راه  دارد

حرفها دارد برایمان

شاید پیِ من و تو و ما نیست 

در خیال دارد که 

اینجا نیز کویریست 

منافریدونی 

Rain

The rain is falling —

Mercy or rebellion, I can’t tell,

It falls upon the flower, on the desert thorn as well.

The desert’s heart is scratched by every thistle’s blade,

The rain falls heedless,

Unmoved, unswayed —

Is this mercy or defiance,

What have these weeping clouds bestowed on me?

It cracks the desert’s heart,

The wind sets all its sands a-dance,

How lightly they go with the breeze —

Not a whirlwind’s target,

Just scattered specks of dust at ease…

It moves toward a city,

A dwelling place,

Toward you,

Toward me,

Who bear no landmark, hold no trace.

What rains down on our heads?

The rain of mercy?

Or wrath instead?

A crowd of worried souls,

With thoughts they can’t reveal,

They utter words just at the limit

Of what words can convey.

A haze is on the way,

It carries words for us, they say…

Perhaps it isn’t for you or me or us at all,

Perhaps it only dreams

That here, too, lies an empty desert —

Silent, vast, and bare.

Mona Fereidouny

چگونه معنا شوم ـ how do i become meaning

 

چگونه معنا شوم 

پنهان شوم 

دراز میکشم بر لبخندت

پنهان میشوم در قلبت

چتری در روزِ بارانیت

خاطره‌ایی هنگام جداییت

ذوب شده بیرون می‌ایم از  اشک شوقت

حس میشم و بروز می‌ایم در لحنت

هرانگونه شوم ک خواهی و خواهم 

بی‌نظر بر اینکه تصویر شوم برایت

منا فریدونی

How Do I Become Meaning

How do I become meaning?

How do I hide away?

I lie upon your smile,

And hide inside your heart.

An umbrella on your rainy day,

A memory when you’re far away.

I melt, then rise — from your joyful tears,

I become feeling, born within your tone.

Whatever you wish, I’ll be —

And whatever I long for, too —

Without a glance, I’ll turn into your image,

I’ll become a picture just for you.

— Mona Fereidouny

when

when a snowman smoothly thaws 

a lonely heart remains of it

 when a road feel crowed

 it being alive again

 when something happens 

it would be affected 

 maybe this writer 

loose her mind, road, words 

her words went to trip 

I am so sorry ... I cannot say end of these story

when a snowman smoothly thaws 

a lonely heart remains of it

Distance

Distance

 

Meaningless —

this space between you and me.

And the reason is

the absence

of attraction.

Here,

everything

repels.

Between generations —

connections

shattered.

Yes,

the distance

between you and me

is a repellent.

A generational divide.

—Mona Feridouny

فاصلست

بی‌معنیست نقشِ من و تو

ودلیلش

نبودِ

جااااذِبست

آخه ،اینجا 

داااافِعه است

بین نَسلا

روابط

گُسَستَست

آره

فاصِلس

بینِ من و تو 

دافِ‌عَس 

....

اختلاف نسل

منا فریدونی