A lover's complaint to God

...عاشقی گله میکرد از خدا که ..

 ندارد راه به جایی عشق و معشوقه اش همه پوچ و توخالی 

 تعریف میکرد از روزی که با ذوق و خوشحالی 

می سرود شعرهایی هرچند واهی..

  به خود می اموخت رسم بردباری 

اکنون این عاشق شده شاکی ..خود شدیک تصویر خالی

گله می کرد همچنان که ای خدای منان 

  کو آن همه هوشیاری
 قلبهای پر از غم وغمخواری..

معشوقه اش حرفهایش را شنید
 اول خندید و سپس گریست..

رو به عاشق گفت: نهراس که عشق و معشوقه  همه پوچ و توخالیست

ادمک

  

ادمک:

• گم میشه توی  حس غریبی    در درونش  جو عجیبی   ..جون میگیره باز دوباره .... خیمه زده  وحشیانه   اسیر بازگشت و اما نداره راه چاره , انوقت  بود که خدا

 سخنی گفت و غریبی انرا شنفت  و در جمعی باز گفت 

 تا که زمانی گذشت و غریبه ارام خفت 

:انتظار امد و گفت 

اسمان ابری شد   دل زمین لبریز ز باران شد

                                     رقص طوفانی باد اغاز  شد  

دل پیرزن لرزان  و دختری هراسان شد

دل من بعدش خونین شد

خدایا پس بگو چی شد   چرا اینطوری  شد

انتظار امد و گفت: همه چیز رسوا شد ادمک  

   رنگ پلیدی گرفت  و بی تاب شد به هوای ازادی  توی کنجی خزید و

 رنجید و در خواب  شد

  خدایا ادمک قصه من  قهرمان بی فرجام شد...  در حسرت خود ماند و گمنام شد... 

بغض

بغضم اب شد .. دگرباری ریخت و غرق دریای اشکم شد  

امیدم  تسلیم تاریکی شد..کاری از من ساخته نبود

انچه از دل می امد دروغ محض شد 

کاش می شد

عقل را در سلول حبس ,احساسات واهی را به دار اویخته , روح ام را 

 عریان از هرگونه واهی و پوچی می یافتم

love

                       عشق مرا سوزاند 
                   نفرت منرا کوباند
                          درد مرا فرا خواند
  فریاد خود را در درونم رهاند
                 بی اساس وبی پایه
                        امیده شد بی مایه
  گذشت زمان اینها را به من رساند
     عقل و منطق مرا در خود پیچاند 
                            تنها
                             عشق مرا سوزاند
  نفرت مرا کوباند
                               درد مرا فرا خواند
     فریاد، خود را در درونم رهاند
                 بی اساس وبی پایه
                         امیده شد بی مایه
    گذشت زمان اینها را به من رساند
    عقل و منطق، مرا در خود پیچاند 
                           تنها وجود خالی تو 
                           دور از همه کسرت ها
                            مرا به یاد خود انداخت
      که ای کاش هنوز همان کودک بودم
          هر چند که بی منطق بودم