درد

درد

قلب من پاره شد با چنگال زمان..خاطرات مرده ای   تصویر ذهن ام شد 

عقل باز دوباره کور شد 

 غرور باز در دام افتاد واحساس عفونی شد

انچه که بر من گذشت را زمان  خط زد..

یا شاید به خلا درونی فرستاد..

نیست در ظاهر نشانی از این درد بینوا ..اما این  وجدان من است که با ان ساز گار نیست

ذهن پر مشغله ام گوید جای ان اینجا نیست .. ای مونا بگو به من که  کجاست جای  بی درد 

که نیست نشانی از ان...

The mirror

ایینه را میبینم بی انکه چیزی گوید از خودم دلگیرم ..این نشان بر غم نیست .. قضیه چیز دیگریست .. 

جای سخن نیست در این چهار چوب .. ای من ' ساده دل .. 

نگو چیزی که بخاطرش من این چنینم .. باشد که خدا بوده دلدار ما ..

I see this mirror... without it uttering a word,

I am displeased with myself... This is not a sign of sorrow...

The matter is something else entirely.

There is no room for words within this frame... Oh, simple-hearted me...

Speak not of that because of which I am like this...

Perhaps it was God who was our solace.

حرف ها گم گشته اند

گاهی غرق تهی هستم              گاهی در بند خیال
 کمی ذوق در نوشتن     فکر و طرحی اما نداشتن
قدرت بیان  نداشتن               اما تاثیر گذاشتن
حسی  مانده در وجودم                 که ز یاد من رفته
جا ندارد دیگر حتی               برای وقت گذاشتن
حرف ها گم شده اند     در پیچ و تابهای ذهن من
کلمات و حس من  غرییب نیست
  اما حیف جاده فکر من با ان  یکسان نیست
 شایده این جاده خراب هست 
 ریشهای احساسم همه  تحت 

         التهاب است