می‌نویسم ـ I write ...

 

نقطۀ امن

 

قهر کردم

 روی ویدیو کلیک کنید ـ ویدیو بی‌صداست 

قهر _Fury

تدارک دیده است زمان، نمایش خاطرات را.

نمی‌داند که شیرینیِ این خاطرات،

بهای زخمهایی است که بر روحم مانده.

پس:

قهر کردم با خودم.

به جَهر رفت سایه‌ام.

ناپدید شدم و اکنون،بیگانه‌ام.

در خود می‌ریزم،چون شمع در خود می‌سوزم.

که این زمانِ خط خوردۀ  نوآیین،

افتاد به نام من و نسلِ دل‌چرکین

قهر کردم با خود و به جَهر رفت سایه‌ام

زمین سکوت کرد و شعر

روح‌نواز گشت،چون شلاقِ زمان

بر صورتِ پر از پینۀ این مردِ در ظاهر مهربان.

در این چرخِ زمان که

تدارک دیده است نمایش خاطرات را،

نمی‌داند که شیرینیِ آنها، بهای زخمهایی است بر جا مانده.

زمان: ظهور یک رویاست، این عشق.

از سردی آغوشت،گویاست نبود عشق.

و دلیلش تنها،

نفوذ گمانه‌زنی‌است—

همان که گردن‌زنی به راه افتاده است،

دست به دست چرخیده است،

تا معترض به بن‌بست رسیده است.

Fury

Time has arranged the exhibition of memories.

It does not know that the sweetness of these recollections

Is the price of wounds still raw upon my soul.

And so:

I declared war upon myself.

My shadow fled into starkness.

I vanished,and now, I am a stranger to myself.

I pour into myself,as a candle burns within its own wax.

Because the scrawled-out line of this new-fangled age

Fell upon my name,and my generation, this filthy-hearted lot.

I declared war,and my shadow fled into starkness.

The earth fell silent, and poetry,

Once a solace to the soul,became like time's own lash

Upon the calloused face of this seemingly kind man.

In this wheel of time that

Has arranged the exhibition of memories,

It does not know their sweetness is the price of wounds that remain.

Time is the emergence of a mirage, this love.

The coldness of your embrace speaks of love's absence.

And the reason is nothing but

The seepage of conjecture—

A executioner that has set forth on the road,

Has passed from hand to hand,

Until the protester has reached a dead end.

خالق

 .حس کردم خالقم را

نه آن‌گونه که گفتند و میگویند

ترسیدم از شیطان ، نه آنطور که میگویند

دیدم فرشته را، نه آن مَه رویی که آنان میگویند

هر سه را دیدم ، حس کردم و به ناگاه ترسیدم 

چراکه هر سه در من هستند

من از خود گُرخیدَم

نه آنطور ک آنان می‌پَر وَراندند در ذهنم

ماتم و مذهب می‌خورانند به هر نحو بر روحم 

من از خود گرخیدم  وقتی حس کردم خالقم را   

در کنارش شیطان و فرشته را، که هر سه در ذاتم بودند

و یک آن

مرا لرزاندُ رها کرد لحظه ای به حال خود

Your look نگاهت

 من آشنا نیستم با نگاهت

نگاهت که نمی‌داند چیس در درونم

که درونم می‌جنبد گاه دلشوره هایی 

 دلشوره‌هایی ک میشوند مبدل به صداهایی

صداهایی که بروز نمیابند اما میشوند دلشوره‌هایی 

در درونم که نگاهت نمی‌دانند چیست

و من که آشنا نیستم با نگاهت. 

I am unacquainted with your look,

Your look, which is ignorant of what's within me,

Of what stirs inside—these spells of dread,

Dreads that convert themselves to echoes,

Echoes that cannot break out, but revert to dread

Deep within me, that your look cannot know.

And I, unacquainted with your look.

می‌سازم - Makes

 می‌سازم با نگاهت معنی آن دقایق را

هرچند طولانی نباشد

لحظه ای خوش خیال خواهم بود

اگر که لحظه در اختیارِ من وتو باشد

آرامش را ورق میزنم 

آن لحظه که جزیی از تو خواهم بود

بگذار زمان و مکان بلرزد از بارِ حسدِ

آن لحظه که برایمان ، تمام دنیا خواهد بود

I weave meaning through your gaze's light,

However brief its stay,

In blissful dreams I'll dwell awhile

If time belongs to us today.

I turn calm's pages, slow and deep,

When I become a part of you,

Let spacetime tremble with envy's sweep -

That moment makes all worlds feel new.